Una kitang makita, alam ko sa sarili kong ikaw na,
Nahihiya man lumapit, pinilit humakbang upang sabihan na…
Pwede ba kitang mas makilala pa?
Mga mata mong nakangiti, tumitig sakin sandali,
Saba’y sabing “Okay lang”, biglang namula, hindi alam saan pupunta,
Sa iyong paglagpas, sa kilig ako’y napatumba
Dalawang buwan na walang patid na magkausap
Isinantabi na ang lahat ng pagpapanggap
Inaamin ko noong una sa iyong ganda naakit,
Ngunit habang nakikilala ka pa, kalooban mo pala’y higit na marikit
Tatlo, hindi ko sukat akalain ang tatlong salita ay mabisa,
Nag umpisa sa “kumusta ka na?”
“Kumain ka na?” o kaya’y “nakauwi ka na?”
Hanggang ang simpleng mga tanong,
Sa “mahal na kita” rin kalaunan humantong
Apat na taon, sariwa pa rin ang mga alaala
Ang bawat saya at luha,
Hindi man perpekto,
Paminsan ay hindi klaro,
Ngunit patuloy na pipiliin sa araw araw,
Ikaw pa rin at ikaw
Lima, mali. Tama, limang mali,
Sa tuwing naalala ko’y hindi mapakali
Maaaring sa hiya o sa konsensya, ewan…
Pinatawad mo ako at muling pinagbigyan,
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman,
Ngunit doon mata at puso ko ay nabuksan,
Ikaw na ang aking babaeng papakasalan
Ika-anim ng Hunyo, humarap tayo sa sanktuwaryo
Saksi ang mga taong alam ang ating kwento
Hindi biro ang pinagdaanan, hindi perpekto
Minahal mo ako sa hirap at ginhawa
Hayaan mong mahalin din kita sa lungkot at tuwa
Lumipas ang pitong dekada,
Tatlong anak, sampung apo, isang masayang pamilya
Ang lakas natin ay di na tulad ng tayo’y kabataan
Ngunit ang pag ibig mo’y kasinsigla noong tayo’y nasa ikalawang buwan
Wala nang mahihiling pa,
Walang akong pinagsisihan na ikaw ang pinili at hindi ang iba
Walo, simbolo ng walang hanggan dito sa mundo,
Ikaw man ay nasa kabila nang ibayo,
Napapangiti sa masayang alaala habang sinusulat ko ito,
Habang buhay nakaukit ang pagmamahal mo sa puso ko,
Hindi ako mapapagod na ikwento,
Ang pag ibig ay tunay na walang hanggan at totoo,
Kapag natagpuan mo ang tamang tao para sayo
