Isa ka pa lang ibon
Ibon na malayang lumilipad noon
Pero tinamaan ka ng isang tirador
Nasugatan ang iyong pakpak saka ka bumagsak
Umiyak ka at humingi ng saklolo
Pero hindi nila pinansin ang bawat paghikbi mo
Akala mo katapusan na ng mundo
Akala mo mamamatay ka na sa sakit ng sugat mo
At nakita kita
Napansin kita kahit malayo ka
Narinig ko ang bawat pagluha mo
May pagkakataon akong lumayo pero lumapit ako
Unti-unti kitang inalalayan
Ginamot ko ang pakpak mong nasugatan
Wala akong karapatan pero ikaw ay aking inalagaan
Minahal kita at pilit pinaramdam na may isang ako na hindi ka iiwan
At naghilom ang pakpak mong sugatan
Masaya ako dahil hindi ka na nasasaktan
Wala ng luha ang pumapatak sa mga mata mo
Gamit ang lakas mo kaya mo nang tumayo
Pero darating din pala sa puntong kailangan mong lumisan
Ibon ka pala na kailangang pakawalan
Hindi pala kita pwedeng ikulong sa aking tahanan
Dahil mas masaya ka nga pala kapag lumilipad sa kalangitan
Akala ko sa paggaling mo magiging mas malapit tayo
Pero ito pala ang dahilan ng ating pagkakalayo
Oo, dumating lang pala ako para gamutin ang sugat mo
At ngayong magaling ka na, kailangan na kitang bitawan ng mga kamay ko.
