Disclaimer: The views and opinions expressed in this article are those of the authors and do not necessarily reflect the official position of Boiling Waters PH.
I have a decent job before pandemic i am dedicated and motivated. Till pandemic came, worst happened to me. My Mental Health.
Monday shift noon, nag declare and presidente na lockdown ang NCR at isasara ang mga expressway, mismo araw na yun adjusted 4×11 ang schedule nmin following the protocol social distance and gathering. I am CSR and nightshift.
Ang BF ko nag worked sa NCR dahil na din takot sa virus nag file sya ng LOA for 2wks and umuwi dto saamin dto sa province. Nalaman ng iba kong kasama sa work and they raised their concern sa mga TL nmin, since from NCR baka nakasagap ng covid, ofc i understand them and for safety purposes na din. I filed an LOA na din.
While you are busy reading this article, try mo rin makinig sa episode namin:
My depression and anxiety triggered noong total lockdown na. Walang tao, sasakyan, sarado lahat ng mga establishments, sobrang tahimik. nanibago ako ng husto parang nabingi ako.
Ang 2weeks na LOA, naging 2months. Since sa NCR nag work and nakatira ang BF ko, and every weekend lng tlaga sya umuuwi sakin. Hindi ako sanay, hinahanap hanap ko ung presence nya at para ako bata maliit na hnahanap ang nanay, humahagulgol ako sa iyak na hndi ko mapigilan kpag hinahanap ko sya. Sepanx ika nga. Sguro dhil during depressed and anxiety ko sya ung kasama ko. His presence relax me. kaya sobra attached ko sakanya.
Dala na din ng depression, anxiety and sepanx, ang hrap mag adjust at ang bigat bigat napaka fragile, vulnerable ko. Nagstart ako mag on and off sa work madalas 1x/week lng ako pumapasok.
Mahrap ang transpo wala PUJ, nag provide si company servce syempre need ng adjustment like need ka i pick up 2hrs prior ng of shift. Hndi toxic ang work ko, colleague and environment ko.
Wala WFH set up si company. Kaya no choice onsite tlaga.
Naging toxic for me ng dahil sa dnadala ko. Uninspired, unmotivated and wasted. Most of time, i put the cx on hold para lang umiyak & text bf ko na napaka drama ko na para ba nagbreak kami. Napaka babaw ko and irrational para sa iba tao. Pero ang hrap. Sobra. Ang hrap kapag mental health ang kalaban.
After a few months, I resigned sa work ko and now wfh, permanent remote staff and living with my bf, I hope this pandemic will end very soon.
Stay Safe. Physically and please Mentally.
