I miss you all.
Looking back at our old photos makes me cry.
I miss our laughs, our small talks, eat-outs, and our vacations.
I miss how excited we are in preparing for every activity we have in the church.
I miss how you encourage me and help me in my Christianity.
And, I miss doing ministry with you.
One question, bakit niyo kami iniwan?
Kayo yung mga naging ate at kuya namin na tinitingala pagdating sa pananampalataya sa Lord but end up losing it.
Sobrang sakit kase akala namin sama sama tayong lahat tatanda sa church, sama sama tayong magogrow pero iniwan niyo kami.
Ayoko naman kayong sumbatan kung bakit kayo nawala, masakit lang na katotohanan na sa picture nalang namin kayo makikita.
Ilang taon na rin naman ang nakalipas pero sa tuwing naalala ko lahat bigla nalang ako napapaluha and napapaisip pano nalang kaya kung hindi kayo nawala?, kung hindi nalang kayo umalis?
Isang malaking hiling ko lang na sana namimiss niyo rin kami, sana hindi niyo pa rin nakakalimutan yung mga pinagsamahan natin sa simbahan.
Mahal na mahal ko kayo mga ate at kuya, hanggang dito nalang.
