Our initial response to heartbreaks, of course, would be to cry it all out. To release the pain and agony that our hearts felt. Kapag tayo ang nang-iwan, the reason we tend to hurt is because we are the reason why we hurt, tayo kasi yung tumapos kaya tayo ang may kasalanan bakit tayo nasasaktan. Kapag tayo naman ang iniwan, we often ask ourselves “Am I not enough?” “Ano pa bang kulang sakin?” “Am I not worthy?”.
Either way, both heartbreak/s will keep you up at night, mapupuyat ka na lang kakaoverthink sa mga bagay na nangyari, puro ‘what if’s’ na lang, “what if nag work out?” “what if pinaglaban ko pa ng kaunti?”. We all have our own ways of coping up with pain, may ibang pinipilit maghilom, pinapadali yung proseso, okaya minsan tinatakpan yung sakit gamit ang iba pang relasyon.
Sometimes we need to distant ourselves from people that we know are not good for us. This also includes friends, kasi baka imbis na maghilom tayo lalo lang tayo madurog, minsan imbis na makatulong yung advice nila lalo lang magpush sayo to think more and start to doubt and question yourself even more.
Di ko sinasabing ilayo mo ng todo yung sarili mo sa lahat ng taong nakapaligid sayo, pero may oras kasing kailangan mong bigyan ng reward yung sarili mo, bigyan mo ng kalayaan mula sa ingay ng mundo.
Take a step back, pause, breathe.
Balik ka na ulit, balik ka na sa unang nagmahal sayo, yung taong nagbuwis ng buhay Niya para patunayan ito.
Di mo kayang paghilumin yang mga sugat mo, kailangan mo ng gamot gaya ng yakapsule ni Lord, pag masyado nang malalim yung sugat ng puso mo, laliman mo sa panalangin at pananampalataya sa Kanya, wag ka papatalo.
Wag mong piliting gamutin ang hindi mo kayang pagalingin, wag mong hayaang ibang tao ang gumamot niyan, ibigay mo sa eksperto, dun sa gumawa nito.
Padayon sa pusong naghihilom.
